Jan Kowalczyk – uczestnik wojny 1920r., a później żołnierz 10 pułku ułanów. W 1925r. ukończył podoficerską szkołę kawalerii w Grudziądzu. W tymże 10 p. u. los zetknął go z mjr. Henrykiem Dobrzańskim – późniejszym ostatnim dowódcą ostatniego walczącego z okupantem oddziału wojska Rzeczypospolitej – „Hubalem”, któremu ujeżdżał konia przed zawodami

Po wyjściu z wojska w 1928r. do mobilizacji w 1939r. pracował w policji państwowej w naszym mieście. Zmobilizowany do 110 zapasowego pułku kawalerii suwalsko – podlaskiej brygady kawalerii ponownie trafił pod rozkazy mjr. H. Dobrzanskiego. Pułk ten brał udział m.in. w obronie Grodna, tłumił również rebelię w Skidlu. To pod Skidlem Jan Kowlaczyk uwolnił grupę Polaków zatrzymanych przez „rewolucjonistów”, a potem pomógł im powrócić do domów. Zdemobilizowany w Czerwonym Borze wrócił pod koniec września do Łap i w pełnym uzbrojeniu. Nie mogło to ujść uwagi władzom radzieckim w naszym miasteczku – znalazł się na liście do wywiezienia na Syberię. Ostrzeżony przez znajomego „komunistę” uciekł wraz z żoną z domu i pod Ostrołęką został aresztowany przez Niemców. Przed wywózką do Kazachstanu nie uchowała się jego rodzina – teściowa z jego córeczką, która zmarła na zsyłce. W 1914r. powrócił do Łap i został zaangażowany do łapskiej żandarmerii (jak się później okazało za wiedzą i aprobata miejscowego oddziału ZWZ-AK, którego był członkiem), zachowała się z tego okresu legitymacja ZWZ-AK starszego wachmistrza „Mścisława”. Są i odznaczenia, a kolekcję zamyka dyplom ppor. Był wzorem Polaka-patrioty i takiego zachowamy go w naszej pamięci.

Przy tej okazji wspomnieć należy jego braci, a w szczególności Kazimierza, marynarza Marynarki Wojennej w okresie II Wojny Światowej służącego na najsłynniejszych okrętach naszej floty.